14 Eylül 1769-16 Mayıs 1772 tarihleri arasında Danimarka-Norveç Krallığı ile Osmanlı Devletine bağlı Cezayir Beyliği arasında Akdeniz'de yaşanan çatışmalardır. Danimarka kaynaklarında "Cezayir Seferi" veya "Cezayir'e Karşı Savaş" olarak ta geçer.
Çatışmanın Sebepleri
Danimarka-Norveç Krallığı 18. yüzyılda, Akdeniz'de ticaret yapan gemilerini Osmanlı Devleti'ne bağlı ve Berberi Kıyısı Devletleri olarak ta bilinen Cezayir, Tunus ve Trablusgarp Beyliğinin kontrolü altındaki korsanların saldırılarından korumak için bu eyaletlerin başında bulunan ve dayı olarak ta isimlendirilen yöneticileri ile her yıl belirli bir miktar haraç ödemeyi içeren bir barış antlaşması imzalamıştı.
1766'da Cezayir dayısı olan Baba Muhammed Bin Osman, Danimarka-Norveç'ten ödediği yıllık haracı arttırmasını istedi. Teklifin reddedilmesinden kısa bir süre sonra Cezayirli korsanlar Akdeniz'deki üç Danimarka-Norveç gemisine el koyarak mürettebatını da esir aldılar.
Savaş ve Sonrası
Cezayir'i cezalandırmak için Mayıs 1770'de Kopenhag limanından hareket eden ve 8 gemiden oluşan Danimarka-Norveç donanmasının 6 ve 8 Temmuz 1770'deki Cezayir bombardımanları başarısızlıkla sonuçlandı. Çünkü Danimarkalı ve Norveçli denizcilerin bazıları tifo salgınından dolayı ciddi şekilde hastalandılar. Ayrıca Cezayirlilerin yoğun havan topu saldırıları gemilerin gövdelerinde ağır hasara neden olmaktaydı. Danimarkalı amiral Frederik Christian Kaas, yoğun bir direnişle karşılaşılması üzerine 15 Temmuz'da geri çekilme emri verdi.
1772'de Cezayir'e gelen Danimarka-Norveç heyeti ile Cezayirli yetkililer arasında beş gün boyunca süren müzakerelerden sonra Cezayir'e iyi bir yıllık haraç ödenmesi ile sonuçlanan yeni bir barış antlaşması imzalandı. Bundan başka, Danimarka-Norveç Krallığı savaş sırasında esir düşen her bir vatandaşının iadesi içinde ayrıca bir ödemek yapacaktı.
Bu sefere Norveç'ten 1438 ve Danimarka'dan ise 640 asker katıldı. 16 Mayıs 1772'ye kadar devam eden çatışmalar sırasında yaklaşık 500'e yakın Danimarka ve Norveç askeri hayatını kaybetti.
