Fyodor Dostoyevski Sözleri

İnsanlara, onları size nankörlük yapmaya mecbur bırakacak kadar büyük iyiliklerde bulunmayın.

Eğer kirli bir ırmağı içine alıyorsan bozulmadan kalabilmen için deniz olmalısın.

Rüzgar esiyorsa, bırak söğüt düşünsün, çınara zaten bir şey olmaz.

İnsanlara olan saygımı korumak için onlardan uzak durmaya çalışıyorum.

İnsanların bazen neye güldüklerini anlamak güçtür.

Karıncalar karınca yuvasının kurallarını bilir, bal arısı kovanın kurallarını bilir, fakat insan, insan toplumunun kurallarını bulamamıştır.

İnsan yaşamayı ve yaşamamayı aynı şey diye kabul ettiği zaman hürriyete kavuşur.

İnsanlara saygın sonsuz, fakat sabrın sınırlı olsun.

Sevmek güzel birinde aşkı aramak değil, o kişide bilmediğin bir zamanın, beklenmedik bir anında kendini bulmaktır.

Bil ki; "mutlu son" diye bir şey yoktur. Bir şeyde "son" varsa, orada mutluluk yoktur.

Bazı insanlar, ev köpekleri gibi yamandıkları kapıdan ayrılmazlar.

Kimse, seni sen olduğun için sevmeyecek; herkes seni, seni sevmenin onlara ne kadar yakışacağını düşündüğü için yani kendileri için sevecek. Ve bu da demek oluyor ki insan böyle yaparak yine kendini sevecek. Sen hiç sevilmemiş olacaksın hikayenin sonunda.

Kendi planlarımız yapıyorduk ama kaderin de planları olduğunu unutmuştuk.

Herkesi öldürüyoruz sevgili dostum.

Kimi kurşunlarla, kimini sözlerle,

kimini yaptıklarımızla ve kimini de

yapmadıklarımızla

Bin doğru yapsan da bir yanlışını konuşurlar.

Bir şeyi kaybetmek için önce ona sahip olmak gerekir.

Evlenme, boşanma işi sırf kadınların elinde olsaydı, bir tek nikah sağlam kalmazdı.

Şeytan uyuyakaldı bir gün. Rüzgar sert esti. Üç tüy düştü şeytandan dünyaya. Biri paraya yapıştı, diğeri mevkiye, öteki de ihtirasa. O günden sonra şeytan hiçbir iş yapmadı.

Her mutsuzluğun ötesinde yine yaşam bekler; ama insana özgür bir yeteneksizliktir yaşayamamak! Yoksa hangi balık boğmuş kendini, hangi serçe atlamış damdan?

İnsanların yüzlerine iyi bakın. Acısı çok olanın, gülüşü çok güzel olur.

Hayatımızda en yüce, en güçlü, en faydalı dayanağımız ana baba evinden kalan hatıralarımızdır.

Aşk bir öğretmendir. İnsanlar onu öğrenmeye mecburdurlar. Hayli zor ve tuzludur ama zamanla insan hakkından gelir.

Olgunlaşmak, hiçbir şeye şaşırmamaktır.

Bu dünyadaki en zor şey, kendi kendine sadık kalmaktır.

Duvarı delmeye gücüm yetmiyorsa, "ille deleceğim" diye yırtınmam elbette: ama önümde yıkmaya gücümün yetmediği bir taş duvar bulunmasına da razı olmam.

Bir insanın artık gidecek bir yeri olmaması ne demek bilir misiniz?

Cehennem, insan yüreğinde sevginin bittiği yerdir.

Mutlu insanlar: Her şeyin en iyisine sahip olanlar değil. Sahip olduklarını kaybetmeyecek kadar sevenlerdir.

Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir.

Sevmek; güzel birinde aşkı aramak değil. O kişide, bilmediğin bir zamanın beklenmedik bir anında, kendini bulmaktır.

Ya hatalarınla yüzleşir yada hatalarınla yüzsüzleşirsin...Cahil olmak ayrı, pislik olmak ayrıdır...

Biliyorum; kırk kere gelsen, kırkında da kırık bırakacaksın.

Aşk her şeyi temizler.

İnsanlar seni çözemedikleri zaman ön yargılarını kullanırlar.

Hayat iyi, biz kötüyüz.

En karaktersiz insanlar, yakınındaki kişilerin başarısızlıklarından keyif alırlar.

Her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır.

Aslında insanı en çok acıtan şey; hayal kırıklıkları değildir. Yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır.

Bir insanı hayal kırıklığına uğratmak en büyük insanlık suçudur.

İlk yapılan yanlışa kaza, ikincisine hata, üçüncüsüne ise tercih denir.

Yalan öyle nüfus etmişti ki insanların diline, "doğruyu söylemek gerekirse" diye bir kalıp var.

Bırakmıyorlar, iyi olamıyorum.

Hiç kimse benim gibi değildi.

Ve ben de hiç kimse gibi değildim.

Ben tek başımaydım.

Onlarsa herkes.

Oysa yüreği temiz olmayanın, anlayışı da kıttır.

Böylesine güzel bir gökyüzünün altında, bu katar kötü insan nasıl yaşayabiliyordu?

Seni düşünmeyen, anlamak istemeyen, anlamamazlıktan gelen insanlar yön değil, yol vermelisin.

Anıların güzel olanları da kederli olanları da insanı hep hüzünlendirir.

İnsanca davranabilmek, çoğu zaman en etkili ilaçtan bile daha tesirlidir.

Çok çabuk yargılayanlara, çok çabuk salya dökenlere bakın...En cahili onlar!

İnsana en çok acı veren şey, söyledikleriyle söylemek istedikleri arasındaki uçurumdur.

Bir kadın bakıyor pencereden mutsuz, bir adam geçiyor karşı kaldırımdan umutsuz...Aşk tam ortada duruyor. Adam bakıyor, kadın ağlıyor, aşk geçip gidiyor.

Şu dünyada doğruyu söylemek kadar zor; boş konuşmak kadar kolay şey yoktur.

Kendi yolunda eğri gitmek, başkasıyla yoluyla doğru gitmekten yeğdir.

Ne yaparsan yap pişman öleceksin, belki yaptıklarından belki de yapmadıklarından.

Sonra, herkesin akıllı olmasını beklemenin çok uzun süreceğini anladım. Bir de, bunun hiçbir zaman gerçekleşmeyeceğini, insanların değişmeyeceğini, anları da değiştirebilecek kimsenin bulunmadığını ve bunun için çaba göstermeye değmeyeceğini.

İyi konuşmayı bilenler kısa ve öz konuşur, çok susar.

Hiç şüphesiz yaptığım en doğru şey: kendini vazgeçilmez sanan insanlardan uzaklaşmam oldu.

Açıkça nefret etmek, yalancı bir övgüden daha soyludur.

Cehennem, insan yüreğinde sevginin bittiği yerdir.

Bir fikir ayrılığına rağmen karşındakine saygı duyabiliyorsan, insan olmuşsun demektir.

Bir şeyden çok emindim, kendimi üzdüğüm kadar, kimseyi üzmedim hayatta...

Dünyanın en zor hissi; kendini ait hissetmediğin bir yerde bulunma zorunluluğudur.

Güzel bir kadın göze, iyi bir kadın kalbe hoş görünür. Birindeki pırlanta gibi ama geçici, ikincisi mutluluk kadar gerçekçidir.

Sırf kalp kırmamak, kendime yakışanı yapmak için cevap vermediğim herke, kendini haklı zannetti.

içten, güzel olan her şey, daima bağışlatır kendini.

Size fazla mutluluk dilemiyorum, fazlası usandırır insanı.

İnsan gariptir. Sadece dertlerini düşünmeyi sever, hiç sevinçlerini düşünmez.

İnsan hayata iki anlam yükler,

Bir ağlarken, diğeri gülerken,

Ve tek bir kere kıymet bilir,

O da elindeki kaybederken

Evet, her şey insanın elindedir. Fakat insan korkaklığı yüzünden çok şeyi kaybedebilir. Gerçek bu. İnsanların en çok neden korktuklarını bilmek isterdim. Onları en çok korkutan şey yeni bir adım atmak, yeni bir söz söylemek.

O anda çekilip gitsem iyi olurdu. Ama tuhaf bir duyguya kapıldım. Kadere meyden okumak, şansımla alay etmek istedim...

Geceleri gökkuşağına boyamak mıdır suçum? Herkes bağırırken şiirler okumak mı, susmak mı sözün bittiği yerde, kusmak mı sindirebildiklerinizi? Apansız uykum kaçıyor kaç gece, bu da mı aleyhime kanıt? Sonda saymaya başladım adları böyle hoşuma gidiyor beğenmeseler de seviyorum ellerimi, hep olmayacak düşler görüyorum, yenileceğim kavgalara giriyorum durmadan. İtiraf ediyorum....Silin adımı listenizden yokum; aslında bir oyun olan kavgalarınızda ve aslı bir kavga olan oyunlarınızda. Kirli sevinçlerinize ortak etmeyin beni. Gözyaşlarınızı da paylaşmıyorum. Yılan övgülerinize ihtiyacım yok. Gıyabımda kesinleşmiş hükümler verin. Bir sürgün nereye sürülebilir? Gölgeler kelepçeye vurulur mu? Çekilin yürümediğiniz yolları(mı) kirletmeyin.

Okumak dışında yapacak bir şeyim, gidecek bir yerim yoktu. Yani çevremde,saygı duyabileceğim ve beni çeken hiçbir şey yok.

Ruhunuzu iyileştirmek için çocuklarla vakit geçirin.

Niçin insanlar birbirlerine karşı açık yürekli davranmıyorlar? Neden en iyi insan bile karşısındakinden bir şeyler gizliyor, bütün düşündüklerini açıklamıyor? Sözlerimizin yabana atılmadığını bildiğimiz zamanlar bile neden içimizden geçenleri olduğu gibi söylemiyoruz? Nedense herkes olduğundan sert görünmek istiyor? Duygularını hemen açığa vurursa altında kalacakmış, küçük düşürülecekmiş gibi bir korkuya kapılıyor?

Mesafe iyidir. Ne haddini aşan olur nede canını sıkan..