Şeytan Ayrıntıda Gizlidir

İyi ile kötünün savaşında bıçaklar her gün bilenmekte, çoğunluk kötüden yana ağır bassa da iyiliğin ışığı cılız da olsa yanmaktadır. Bu ışığı söndürmek, güneşi balçıkla sıvamak için açık ve gizli şeytanlar iyilerin iyinin ışığını baki tutmak için harcadıkları eforun bin kat mislini sarf etmektedirler ki ele başı zaten Yaratıcı’ya isyan ettikten sonra yöntemini de açıklamıştır:

‘’İblis dedi ki: "Bundan böyle benim sapmama izin vermene karşılık, ant içerim ki, ben de onları saptırmak için senin doğru yolunun üstüne oturacağım.’’

İblis bu söylem ile tüm metodolojisnin doğru yolu bloklama suretiyle olacağını açık etmiştir. Yani her kötülük bencil ruhlarda iyilik kılıfıyla ambalajlanabilecektir. Zaten en büyük kötülükleri yaşatan bireyler bunu din ve dindarlık adı altında gerçekleştirmiş, yaptıkları zulmü ‘ıslah’ olarak pazarlamışlardır. Bunu daha iyi pazarlayabilmek adına doğru yolu silikleştirmek amacıyla fason doğrular icat etmişler, Kuran-i ifadeyle ‘eğip, bükmüşler’, oluşan büyük bilgi kirliliğinden istifade ederek yarattıkları kendi konfor alanlarında, kendi doğrularını empoze edip kitleleri zehirlemişler ve sömürmüşlerdir. Bu bilgi kirliliğine ben ‘şeytani ayrıntı’ adını veriyorum. Bunu son ilahi kitap bir yaşanmış olayla somutlaştırmaya çalışmıştır:

Bir gün Musa halkına, “Allah bir adet sığır kesmenizi emrediyor!” dedi. “Sen bizimle eğleniyor musun! (Sadece bir tane mi?” dediler. O da “Kendini bilmez biri olmaktan, Allah’a sığınırım!” dedi. “(O, özel bir şey olmalı.) Bizim için Rabbine (Sahibine) sor, o nasıl bir şeydir, bize açıklasın!” dediler. Dedi ki: O, şöyle diyor: ‘Ne yaşlı ne körpe, ikisinin ortası bir sığır.’ Haydi, emri yerine getirin!” “Bizim için Rabbine (Sahibine) sor, bize ne renk olduğunu da açıklasın!” dediler. Musa dedi ki: Rabbim şöyle diyor: “O sarı bir sığırdır, sapsarı renkte, görenlere zevk verir.” “Bizim için Rabbine (Sahibine) bir daha sor, onun nasıl bir şey olduğunu iyice açıklasın! O sığır bize tanıdık geldi (Zihnimizdeki bir sığıra benziyor). Allah gerekli desteği verirse onu mutlaka buluruz!” dediler. Dedi ki: Rabbim şöyle diyor: “O bir boğadır; ne koşulup toprağı sürmüş ne de ekin sulamıştır. Salmadır, alacası da yoktur.” “Hah, şimdi tüm bilgiyi getirdin!” dediler ve boğayı kestiler. Neredeyse emri yerine getirmeyeceklerdi.

Neredeyse emri yerine getirmeyeceklerdi çünkü zaten niyetleri yoktu. İşe yokuşa sürmek için ellerinden geleni yaptılar, sordukça sordular, oyalandılar, en sonunda mecbur kaldıkları için bin bir tereddütle boğayı kestiler. Görevlerini herhangi bir boğayı kesmek iken ‘yeterli bilgi olmadığını’ öne sürerek asıl işten kaçındılar. Yöntem tanıdık geldi, değil mi? İş hayatında, özel hayatınızda bu yöntemi kullananları gözlemleyerek ayrıntıdaki şeytanları ortaya çıkarabilirsiniz. Bu işin patentli sahipleri ise literatür taramalarından çıkarabildiğimiz kadarıyla yukarıda bahsi geçen İsrailoğullarından yani Yahudilerden ciddi bir zümredir. Yahudilerin bu ayrıntılarının toplandığı sözüm ona sözlü dini kaynağa ‘Talmud’ adı verilmiştir. İçerisinde Tevrat’ta bulunmayan onbinlerce kanun yer almaktadır ve üstüne üstelik Talmud’da yer alan bir hüküm ile Tevrat nesh (iptal etmek/yerine geçmek) edilebilmektedir. Tanıdık geldi mi?

Yaratıcı’dan başkalarına hüküm koyma fırsatı veren bu ayrıntıcı kültürün bizdeki yansımalarını anlatmama gerek yok herhalde. Tabularını yıkamayanlar ve akıllarını kullanmayanlar bu bilgi çöplüğünde bir o yana bir bu yana savrulmaya, en sonunda da uçurumdan aşağı çakılmaya müstehaktırlar. Hüküm koyucu bu çağdaş ruhbanların bu durumdan devşirdikleri ciddi bir maddi menfaat ve şirk gettolarında prestij gibi kazanımları vardır, şeytani yolu seçmelerini anlıyorum ancak kendilerini köleleştiren bu yolun en azılı savunuculuğu yapan ve bundan hiçbir kazancı olmayan, kendilerini reaya gören, köleleştiren kesimi hiçbir zaman anlamayacağım.

Ayrıntıcılığın bir de tek yumurta ikiz kardeşi vardır ki ona da ‘Mükemmelliyetçilik’ nedir. Ying-Yang gibi birbirini tamamlamayan bu kardeşlerden mükemmelci olanı tamamiyle ya hep ya hiçi savunur ve mükemmel olmayan bir dünyada çoğu iyiliğin fikir aşamasında kalmasına sebep olur, çoğu zaman başlamasına bile izin vermez. Bu yüzden iyiliğin ışığı cılızdır, yukarıda bahsedildiği gibi. İblis’in ve veliahtları insan şeytanlarının bu taktiği günümüz tıp lügatine ‘obsesif kompülsif kişilik’ olarak yarım asırdır girmiştir bile ama nerede bunu araştıracak ve düşünecek insan topluluğu.

Mükemmelliyetçilikten ilk nasibini alanlar türlü türlü iftiralara refere edildikleri yetmezmiş gibi yine peygamberlerdir. Bütün peygamberler hem insanlığa rol model atanıyor hem de özel ‘İsmet’ sıfatıyla günahsız hatta istese bile günah işleyemez statüsüne alınıyor ve yine saçma sapan bir paradoksla baş başa kalıyorsunuz. Kalmıyorsanız demek ki şimdiye kadar hiç düşünmemişsiniz! Bu inanışla birlikte bir yandan peygamberlerin analarının ak sütü gibi helal olan mücadeleleri küçümsenirken diğer yandan da küçük günahsız tatlı cübbelilerin türemesine meydan bırakılmış oluyor. Oysa biraz ilahi kaynakları tarayan Adem’in elmayı yediğini, Musa’nın adamı öldürdüğünü, Yunus’un emirden kaçtığını, Yusuf’un neredeyse yasak aşka karşılık vereceğini, Muhammed’in köre sırt çevirdiğini bilir. Onların yanlıştan dönme şekillerinin de bir örnekleme ve ibret vesikası olduğunu anlar.

Liyakatsizliğin, dogmaların ve cehaletin Top 3’te olduğu ülkemizde siz de rahatsız olmuyorsanız ben ne diyeyim daha?

'Bir yerde yangın varken biri seni ibadet etmeye çağırıyorsa, bil ki bu bir hainin davetidir.' der son yüzyılın en sağlam İslam düşünürlerinden Ali Şeriati ve rahatsız eder kalpleri mühürlenmemiş olanları.

Şeytan tripodunun 3. bacağını da tabi ki mükemmelliyetçi bir ayrıntıcının kibiri oluşturacaktır. Kibirinden secde etmeyen İblis’in kibir tabi ki en sevdiği günah olmuştur.

Şeytanın Avukatı’nda Al Pacino bunu son sahnede kendine has gülüşüyle itiraf eder: